Husmorfri

Det er 2013, og det er nesten ikkje lov å ta ordet i sin munn. Bortsett frå om dreg seg med i ein likestillingsdebatt da. Men her er det ingen debatt og eg seier det likevel: Husmor! Nå når eg er i permisjon er det langt rettare å kalle meg sjølv husmor enn yrkeskvinne (og det er fortsatt 2013, sjølv om ordet yrkeskvinne tilseier at vi er nokre tiår attende). Det er lite baking av cupcakes og det er lite kafebesøk, men klær vaskar eg, eg hankar fram støvsugaren sikkert ein gong for dagen, vaskar golv og tørkar støv gjer eg innimellom, tek oppvasken og lagar mat og strikker ullvotter. Og tek meg av ungen, sjølvsagt. Så ja, eg føler eg kan kalle meg husmor. Og i dag tok eg husmorfri!

Og høgt der oppe over meg er tretoppane...

Det var opphalds, og eg pakka med Jo Amund, sovepose og liggeunderlag, termos og niste, og rusla innover Gjæsingvegen. Sola varma når ho titta fram, fuglane var i vårstemning og Jo Amund sov i vogna. Eit stykke innover vegen drog eg vogna opp gjennom skogen langs ein stig, og fann meg ein retteleg fin plass i lyngen der eg rigga meg til i soveposen. Sovna gjorde eg også, tenke seg til - ein onsdag midt på dagen!

Er det eigentleg lov å krype nedi soveposen ein onsdag føremiddag?

Da eg vakna att var det snøvær i lufta. Fuglekvitteret var borte, og lyden av ei hissig motorsag frå langt borte flaug med vinden gjennom skogen. Te på termos og leverpostei på skiva, og ei bildemelding til Øyvind på jobb for å syne fram kva eg tok meg til gjorde susen, og da Jo Amund vakna opp, var det allereie gått eit par timar.

Mor og son.

Eg må jo seia da, at eg, og mange med meg, er utruleg priviligerte som kan gjera nettopp dette i periodene vi er heime med ungar. Eg gler meg over kvar gong eg kan gjera noko slik som dette. Så i dag har eg hatt husmorfri, ei retteleg fin fristund vart det - og enda til vart det middag til mann og ungar om ettermiddagen!

Yo!