Fredag ettermiddag køyrde vi vestover, bunkra sjoko og gjendekjeks i Otta og kvelden var enda ung da vi parkerte ved Spiterstulen. Vi styrte støvlane innover råka mot Eventyrisen og gjekk eit godt stykke opp i lia før vi tok oss ut ein høveleg teltplass for natta. Været var strålande, det var tilnærma fritt for mygg og anna uro og vi satt ute og såg kveldssola sleike toppane på Hellstuguryggen før vi kraup inn i posen godt nøgde med eit godt utgangspunkt for morgondagen.
Som gode sommardagar flest, vart temperaturen inne i teltet raskt i høgaste laget. Svettetoktane i soveposen kunne minne om ei natt i same teltet, litt lengre aust for nokre månader sia. Godværet var lik ens, om enn ei heit anna verd. Smådalen i desember... da låg vi òg og rulla i soveposen for å halde normal kroppsvarme. Vi satte kursen mot Midtre Tverråtind og kryssa elva frå breen på gamalmåten frå stein til stein, det gjekk så vidt. Oppetter moreneryggen gjekk høgdemetrane raskt unna og vi haldt fram opp snøbakkane mot toppryggen vår. Det skulle vera enkelt å kome innpå derifrå og det var greit føre i god og fast sommarsnø. Oppå ryggen var utsikta fabelaktig og vi kunne sjå dei fyrste hordane med folk nærme seg Galdhøpiggen. Vi unna oss ein lengre rast med kake påsmurd reke- og krepsesalat og vårlauk.
Vidare frametter ryggen var fjellet oppsprukken i grov ur, det var best å gå nær kanten mot stupa ned i Svellnosbreen. Der var og ei enorm snøfonn som hadde bygd seg opp gjennom vinterstormane. Vi passerte toppunktet heilt aust på Tverråryggen og gjekk den siste mota opp til midtre Tverråtinden (2302 m.o.h.) Tankane spann no omkring vegen vidare då terrenget hadde bratna til for alvor og vi visste at det kunne verte naudsynt å bruke tauet for å rapellere ein 15 meter høg hammer som sperra vegen vidare.
Utan å heilt begripe kva han hadde gjedd seg utpå fulgte Kodak nedetter råka mot det mykje brukte rapellfestet. Med tung sekk på ryggen og ein hund som gjerne kunne ynskt litt hjelp med situasjonen tok vi like godt rapellen i lag båe to. Vi rigga oss til med forlengar på bremsen og med begge to innbundne. Ein av oss måtte likevel opp att for å hjelpe Kodak utfor. Vel nede rigga vi om tauet slik at den eine enden var fast i en standplass nede på ryggen, det skulle gje oss moglegheita til en kort klatretur på klemknutar opp same vegen som vi kom ned.
Klatringa var ikkje vanskeleg, men det vart god bruk for tiblocken med ei lang slynge i for å trø litt høgare for å gjere svingen opp på øvste hylla. Kodak hadde nok allereie fatta kva dette oppstyret skulle bety, og var ikkje velviljug med på å verte festa med alskens karabinkrokar og ekstra stramme band men med låge godlynte ord frå medhjelparen gjekk det på eit vis og vi svinga oss utover kanten. Kodak hadde nok et augeblikks total eros montanus terrere "der", og vaks mykje på berre 15 meter. Han vart frigjort frå tvangstrøya og krak innte mor si og kika med undring oppetter floga han nettopp hadde reist forbi.
Vi fekk rydda saman utstyret og haldt fram vidare neste rygg opp til Store Tverråtind. Stadvis var det lett klyving i stor steinur og stutte opptak, heile tida nære stupa mot nord. Oppå Store Tverråtinden (2309m.o.h.) kunne vi sjå at snøfonnene heilt på kanten av vestre toppunktet hadde lagt seg slik at den gjorde ei fin og flat hylle, vi tenkte med ein gong det same: Det var teltplassen for natta! Klokka nærma seg 9 på kvelden og det kunne vel verte fint å ete middag medan sola gjekk ned bak Skardstind? Jo, slik vart det. Vi sett opp leirplassen vår på aksla til sjølvaste Tverråjotunen og der skulle vi, med hans signing, få kvile støle kroppar.
Neste dag var skodda trekt ned over toppar og tindar og, sikta var framleis god. Men veret skulle etter metrologane halde seg bra, så vi fekk stole på dem og vårt eiga høve til å ta oss ned att i dårligare ver. Frampå dagen tok vi ned leiren og batt oss inn i tauet. Vi hadde allereie vore oppom toppen av vestre, mest for å fotografere ein gudegjeve telplass, men og for å loggføre eit nytt toppunkt over 2000 m. Nedetter breen bar snøen og snart var vi innom eit toppunkt til, og vidare til Svellnosbreahesten. Den fyrste var namnlaus og andåtil vardelaus og vi kunne ikkje være ringare enn å bygge opp att varden som heil sikkert har stått der ein gong. Vi passerte ei ansamling smeltevatn som etter varme sommardager hadde samla seg til eit heilt lite vatn like vest for hesten. Vi fekk drukkje oss utyste og fylte vatn på flaskane våre. På Svellnosbreahesten som for øvrig er omgitt av bre på alle kantar var det godt høve til å studere ruta ned breen. Vi ville følgje breen på sørsida og innte veggen som vi dagen før hadde spasert oppå, og den såg ufarleg ut med tjukt snødekke heile vegen.
Den lette turen ned breen, hadde ei lengde som vi førre dagen hadde brukt 12 timar på, vart gjort unna på eit par timar. Vi var huga på å innom på hytta attmed Lemonsjøen før vi måtte attende til måndag og arbeid, og difor langa vi på nedetter lia, denne gongen med turre sko over klopper på hovudråka.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar