På bærtur i Rendalen

Fyrst på sommaren er det alltid interesse for om bærlyngen blomar. Litt seinare er interessa knytt til om det finst små umodne bær på lyngen, bær som kan kome til å vekse seg store, modnast når det lir ut i august. Så når august kjem, ligg det ei forventning i lufta. Etter å ha titta ned i skogbotn heile sommaren, leiter augo mine nå etter bæra. (Det er viktig å peike på at eg er ingen bærnerd. Eg nyt sommaren på anna vis også, for all del. Morgonsol, sol frå skyfri himmel, solnedgang og nattehimmel. Det er slik denne sommaren har vore.) Det er blåbæra eg er interessert i. Tytingen er vel og bra den, men sundagsmiddagar og julemiddagar der tyting er påkravd er så sjeldne. Blåbæra derimot, ho kan etast der og da. Eller ho kan plukkast ned i bærspannet, takast med heim og leggast på glas eller inn i fryseboksen.

Årets beste bæroppleving fann stad i Rendalen. Rendalsskogen som eg ofte lengtar attende til. Blåbæra telte så mange at eg ikkje visste kvar eg skulle starte. Skulle eg arbeide systematisk frå tuve til tuve i rett line fram mot furua der borte? Eller skulle eg berre slappe heilt av og plukke rundt dei finaste tuvene, plukke berre den største bæra? Bær som er så store at fireåringen samanliknar dei med blåbæra i butikken, den frå Marokko. Til slutt la eg meg ned i lyngen og plukka alt som var innan rekkevidde. Åla meg bortover, nytt terreng, same prosedyre. Kvild. Kos. Eg plukka ikkje mykje. Eg går ikkje berserk med bærplukkaren, for å seia det slik. Det er liksom litt juks det, kosen blir borte, kjensla av arbeid trer inn når plukkaren blir funne fram. Nei, det skal plukkast på gamlemåten, fingrane skal bli blålilla.

Fireåringen kosar seg i bærskogen. Plukkar, er mest interessert i tytingen, som ikkje er moden enda. Sit på kne nedi lyngen, skravla går. Vi samarbeidar, vesla og eg, vil den eine ha tyting og den andre båbær, så er det slik det blir, det er klart.

Men sjølvsagt, ein skal ikkje slite seg ut med plukkinga heller. Det er tid til å finne fram strikketøyet, søkke ned i mjuk skogbotn og ta nokre omgangar med strikkepinnene, lytte til stilla, sauebjeller langt unna, nyte utsikta over tjønna. Drikke ein tekopp. Ta ein kjeks.

Det er ikkje berre bæra som er bra med blåbærskogen. Det er sjølve skogen også. Den opne skogen med furu og ei og anna bjørk og gran, kanskje ei lita rogn. Skogbotn med bærlyng ispedd kvit mose. Legg du deg på magen, kviler haka i hendene og rettar blikket ned i skogbotnen, finst det ei heil verd framom augo dine. Det er små kvite trompetar. Små blomar du elles ikkje ser. Små vesen som har kvardagen sin nedi her som  kravlar seg fram i det kuperte terrenget. Former og farger du elles ikkje ser når augo ser verda frå ein meter og sekstifem.

Heime på kjøkenbenken står det nå sju glas med blåbærsyltetøy, og eg ser det er ein og annan umoden tyting som lyser opp i dei ellers mørkeblå glasa. August altså. Det er liksom ikkje måte på kor ein kan kose seg når skogen står trygt rundt ein, skogbotnen er mjuk og bæra bugnar.

Haustkveld i Jetta

Sommaren vil ikkje gje seg, sola varmar fortsatt om dagane. Kvar dag. Hausten syner seg mest om natta og om morgonen, med fuktig luft og skodde, fram til sola varmar det heile opp.

Det er fredag ettermiddag i midten av september. Eg pakkar teltet, soveposen og liggeunderlaget, niste til Solan og meg, termos og strikketøy. I femtida køyrer vi opp i Jetta. Ruslar i ti-femten minutt, til eg ser mot Finndalen mot nordvest. I aust stikk tårnet på Blåhø opp, og til høgre står Skagsnebb og kikar ut over Vågå og Ottadalen.

Teltet blir sett opp på eit kvitt teppe. Her oppe er bakken dekt med kvitkrull og kjerr, rundt ikring ligg større steinar, fine å sette ryggen mot når ullundertrøya skal strikkast og sola fargesprakande skal avslutte dagen. Det er berre å sette seg til rette å vente. Nokre omgangar med rettstrikk, Solan får kose seg med kvalkjøt, og saman ser vi at sola går over Skaihøe og senker seg ned - akkurat over Finndalen. Himmelen er skyfri, og solstrålene har ikkje mykje å spele på. Desto meir konsentrerte blir fargane, og med eitt er det slutt - sola er borte bak fjella. Klokka er halv åtte.

Solan får overnatte i teltet saman med meg, og er tilfreds med det. Natta er prega av hektisk aktivitet utanfor teltduken, to ryper har det travelt og skravlar jamnt og trutt i lengre tid. Om morgonen åler Solan seg nesten ned i soveposen min. Dette er kvalitetstid, og han er synleg blid. Kvart over seks er vi ute, vi ser skodda som ligg slørete i terrenget, og månen som står høgt på himmelen i sør. Det er enda ei stund til sola kjem opp over Jetta. Inn i teltet att, må skunde meg å slappe av når eg fyrst har heime- og barnefri! Kondensen gjer at dråpane heng i telttaket. Etter ei stund med døsing ser eg at teltet lysnar opp. Eg opnar glidelåsen i teltet, og i aust karrar sola endeleg seg opp over Jetta.

Ved ellevetida morgonen etter er vi nede i bygda att. Det treng ikkje vera meir enn dette, ein kveld, ei natt og ein morgon i friluft, og vips, så er eit nytt turminne i boks!

Kveldssola står over Skaihøe.

Solan tykkjer det er eit styr når eg skal ta fjellselfie.

"Leiren" etablert, tid for kos!

Solan kan også nyte solnedgangen. Og kvalkjøt dug som kveldsmat.

Sola rullar ned langs fjella.

... og der er dagen nesten slutt.

Så er det morgon, og Skagsnebb har rosa slør.