Lavvotur til Sylvetjønne

Det er langt mellom langturane - men små turar kan også innehalde mange opplevingar! Vi har fått enda eit nytt familiemedlem sidan sist, Jo Amund som vart fødd i mai. Det betyr at når den største endeleg er stor nok til å kunne ferdast ein del i terrenget på eigen hand, kom det jammen ein til som må berast og trillast ei god stund framover. 

Jo Amund har hatt sin elddåp - lavvonatt ved Sylvetjønne ved Tesse i Lom. Vi hoppa i det, vi hadde lyst på tur og tenkte at ein gong må nå vera den fyrste med dei to små, så vi pakka eit relativt stort lass med saker og ungar pakka både framme og bak, og gjekk av garde. Det måtte vera eit under at vi fekk med oss alt i tillegg til dei to som skulle berast.

Opp til Sylvetjønne er det i overkant av ein time å gå. Det er eit godt fiskevatn, og vi hadde både fiskestenger og fiskekort med i bagasjen. Ingrid Marie mista fiskestonga si tidlegare i sommar og den ligg nå på botn av Nedre Leirungen, så vi var innom i Randsverk og kjøpte ny i anledninga Sylvetjønntur. Det var stas! Den var fin og gul, og hadde snøre og snelle og dupp og greier.

Utpå kvelden var lavvoen kome opp, vi hadde installert oss med liggeunderlag og soveposar og tilværa var eigentleg heilt fin. Sirkuset starta da toåringen skulle i seng (soveposen) for å legge seg for kvelden - lite visste vi på førehand kor lite lysten ein toåring verkeleg kan vera på å roe seg for kvelden! Plutseleg var kvelden gått, vi hadde ein toåring som slettes ikkje ville sove, og vi kunne sjå langt etter det vi hadde sett for oss på førehand: Å rusle ned til tjønna med fiskestong, eller ligge i soveposen med ei bok, medan våre to små sov godt inne i lavvoen. Glansbildet av familieturen såg så visst annleis ut enn verkelegheita, og minna om den tida da vi fortsatt telta åleine vi to, verka ganske fjerne. Idyllen verka ganske fjern, for å seia det slik. Gjennom eit par-tre timar denne kvelden var Jo Amund den einaste som tok livet med ro og sovna til vanleg tid om kvelden, og han brydde seg visst ikkje fælt mykje om han skulle sove her eller der.

Men til slutt, tru det eller ei, så sov Ingrid Marie også. Ikkje hugsar eg korleis det gjekk til, men på eitt eller anna tidspunkt kapitulerte ho vel ved sidan av ein av oss. Øyvind tok resolutt med seg fiskestanga ut i natta, medan eg tok stand i soveposen, fortsatt rimeleg frustrert etter kvelden sine strabasar.

Natta gjekk nå som den måtte gå, det ville vore løgn å seia at vi sov godt heile natta og vakna utkvilte og blide om morgonen, men morgonen kom, med regnbyger og til dels gode vindtak.

 

Kva vi åt til frukost? Kjeks kanskje. Kaldvatn frå tjønna. Kakuskive med smøreost. Solan var med, han hadde tilbrakt natta ute, utan å kny. Ikkje verst av ein turhund som for tida er altfor lite brukt til tur, under ein himmel som regnslit og i god blåst over vidda. Vi fekk etterkvart velta bølingen ut av teltet. Vi rusla ein tur oppover for kanskje å kunne titte ned på Tesse, det store vatnet heimehøyrande i Lom på grensa til Vågå, mellom Tessfjellet, Veslevassfjellet og Trollhøe. Storparten av familien er her foreviga: Øyvind med Jo Amund på fanget, og nattens dronning Ingrid Marie, som held fast i staute Solan.

Fiskestanga til Ingrid Marie var flittig i bruk, men duppen flaug med vinden og fisken var gøymd under ruskete bølgjer. Det er ikkje greit å vera liten fiskar i stri vind og med ein hund på slep som i mangel på atlfor mange turopplevingar det siste året får stand på kva det skal vera og er rimeleg vanskeleg å få kontakt med. Men Ingrid Marie er like blid!

Ikkje var det greit å vera stor fiskar heller på Sylvetjønne denne helga. Snella til Øyvind rauk og vi kunne sjå langt etter fersk fisk. To andre som var ute med båt denne dagen måtte taue båten langs land, den lette plastbåten deira var rimeleg uvøren i vinden. Men dei kunne fortelja om eit vatn som var heilt "blikk asså" kvelden før vi kom, med fisk som vaka og god fangst på kroken.

Jo Amund tok turlivet med stor ro. Godt innpakka og med puppen i nærleiken trivst han bra kvar som helst og er ein fornøygd kar å ha med seg. Ingrid Marie kosar seg stort med turlivet, bortsett frå dette med sovinga da, det er alltid noko å sjå og noko å finne på.

Sundag gjekk turen nedatt, vi hadde glimt av sol, men vinden tok godt tak. Ja, vi har vore på telttur med båe dei to små nå. Ja, allting går. Nei, det var ikkje berre artig. Ja, vi fann att bilnøklane da vi kom ned til bilen att og ja, vi bur fortsatt i same hus. Og ja, det var jo ei artig oppleving likevel (slik sett i etterkant er akkurat denne turen kanskje finare nå etterpå enn der og da!).

Vinterturar

Sist vi skreiv så var det om eit labert turliv. Det har betra seg betrakteleg! Vi kan vel trygt seia at vi har vorte kasta inn i verkelegheita etter å ha flytta til Vågå. Det er nok å ta tak i, ny jobb, gammalt hus som skal pussast opp, familie i nærleiken, hundar som skal turast, unge som skal takast vare på, bøker som skal lesast... (For tida les vi Kåre Holt si bok Kappløpet frå 1974, ei annleis skildring av kappløpet mellom Amundsen og Scott til Sydpolen. Vi kan anbefale boka, som gjev ei ny vinkling av korleis tilværa var der nede for dei to og deira menn, hundar og hestar.)

Ellers så er jo sola på plass att - seinast i dag hadde vi ein kameralaus skitur til Skogbygda. Det har vorte fleire kameralause turar i det siste. Linsa til kameraet mitt er gått dukken, og ladaren til Øyvind sitt kamera finst vel ein stad i flyttelasset som ennå ikkje er utpakka og heller ikkje blir det på ei stund. Eit fantastisk vær med tjuge minus nede i dalen og reine påskestemninga opp mot snaufjellet. Ein flokk med kanskje ti ryper flaug opp, månen konkurrerte med sola på himmelen og utsikta mot Finndalen, Kvitingskjølen og Nautgardstind var så fin, hundane storkosa seg og det gjorde vi også, og sender ein takk til bestemor som trår til som barnevakt!

Ingrid Marie sin fyrste pulktur gjekk langs Lemonsjø-isen til hytta. Kodak drog pakkpulken samvittigheitsfull som vanleg, Solan laga krøll (som vanleg) og piler hit og dit og konkurrerer med Kodak, og eg trekte Ingrid Marie i sin pulk. Ellers har vi ikkje fått kjøpt oss vår eigen pulk enda, men det håper vi kjem ganske snart. Vi har endeleg kjøpt bæremeis (valet fell på ein Sherpani, god å bera, og også med god oppbevaringsplass), det er artig, men på kalde vinterdagar er det betre med pulk enn med meis der beina fort blir for kalde, sjøl om utsikta er god!

Så har vi endeleg kjøpt oss lavvo! Valet fall på Helsport sin modell Finnmark. Det sat langt inne hjå Øyvind som helst ville ha ein tradisjonell lavvo med bomullsduk, men med tanke på mellom anna pris og vekt enda vi opp med denne, som vi håper å bli fornøygde med. Ingrid Marie sov ein dupp i skinnfellen sin, vi steikte vaflar på Pelle-ovnen vi også har fått tak i med vaffeljernet vi fekk i bryllaupet vårt, og hundane tenkte eigentleg ikkje på noko anna enn vafler. Turen var forøvreg ikkje lang, vi pakka med oss vesla, reinsskinn, lavo og hundar med pulk og ski og susa nedover fortauet til vollane og smia til pappa, og det var ein heil liten ekspedisjon som farta ut frå Vågåmo.

I Randsverk innover mot Fuglesetrane har Randsverk grendalag sett opp ein fin gapahuk. Dit tok vi turen ein januardag, rusla innover Fuglesetervegen og Øyvind for på ski med hundane - som forøvreg ikkje er vanskeleg å be med ut på tur.


Så var turen kome til Søvollen i Rendalen og VM i hundekøyring - Femundløpet. Fyrste helga i februar tok vi turen over, trefte att gamle kjende, Øyvind tok ein tørn som funksjonær, vi trefte att kjentfolk og hadde ein kjempetriveleg dag attende i Rendalen. Vi kan anbefale å ta ein tur til sjekkpunkt Søvollen under Femundløpet - det er fint, triveleg og spennande, med god mat, triveleg seter og fin natur!

Det var eit fantastisk fint vær i Rendalen denne dagen. Dei som hadde tilbrakt natta ute kunne fortelja om ei fin oppleving om nordljoset som hadde flomma over himmelen kvelden før.

Kodak tykkjer det er spennande å lukte der alle desse "ordentlege" trekkhundane har vore...

... men han oversåg heldigvis (for musa) denne vesle firføtte som meska seg i mandlar og anna godt som nokon hadde mista i snøen. Ho hadde teke ein mandel mellom frambeina og sat og gnaska og åt og la ikkje merke til oss før vi var nokså nærme. Da stakk ho hovudet inn i grastusten og "gøymde" seg - trudde ho. Dette måtte vel vera eit retteleg herremåltid for ei svolten vintermus!

Ingrid Marie har det storvegs i meisen, og kjedar seg ikkje eit sekund så lengje ho har oversikt og utsikt. Og sit bakpå der og preiker og stirer og sparkar med beina, og ingenting kunne vore artigare!



Så tok ho seg ein blund oppå Søvollen. Eller det var det vi trudde - eit kjapt blikk nedi pulken avslører at ho hadde slettes ikkje tid til å sova bort denne fine VM-dagen!

Haustkveldtur med bål og Sølen-utsikt...

Vi hadde gleda oss over storstilt haustver i fleire dagar, og endeleg fekk vi komme oss opp av dalen og opp til utsikta, te klår og vinterleg luft i herlege omgjevnader ved Nysetra på Finstad.

Det var elgjakt ved Nysetra og eit lag var nok ute, for vi høyrde seinare på kvelden rifleskot frå skogen. Det vart ein kjapp motbakke før vi var oppe over bjørkeskogen og kunne sleppe hundane utan å forstyrre jakte meir enn naudsynt.
Vi var i lag med Øyvind frå jobben denne dagen. Han er vilteksperten, og det var tolking av sporteikn, fugleobservasjonar, og eit sleivprang til et mogleg kulturhistorisk funn i ei kløft på vår veg. Bilder vi tok på turen skal oversendes ein annan for å få svar på om kva det kunne være.
Vi fekk ein fantastisk utsikt over heile den nordre delen av Rendalen. Med Sølen i sør og Rondane i vest. Det var haust, litt vinter, men mest av alt ein god, kald haustkveld med bålfyring og kaffe, kos i varme klede for vesla og ein fri onsdagskveld for Solan og Kodak.

Takk for turen, alle fem!

Nedre Leirungen - vesla sin fyrste telttur

Fem veker gamal var Ingrid Marie på sin fyrste telttur. Vi gjekk eit par kilometer inn langs Nedre Leirungen i Vågå, sette opp telt på ein fin odde, hadde med teppe og jervenduk og sovepose, og rigga oss til.

Det vart bleieskift i jervenposen ved kveldsbålet. Det var tydelegvis litt stas, for ho var blid heile tida.

Vesla sov som ein stein heile natta - slik som ho plar gjera. Når ein liker å ha det lunt og godt, så er det vel ikkje noko som kan vera stort betre enn å liggje mellom mamma og pappa nedpakka i ullpysj, ullpledd, sovepose og jervenduk!

Hundane sov ute i lyngen og var rolege heile natta, og storkosa seg. Litol låg ved bålet og kosa seg.

Mykje å sjå på! Øyvind har fyra bål ved vatnet, og vi kosar oss. Litt meir styr med klede og mating enn ellers, men det gjekk bra. Så fkk eg vore på telttur i sommar også, og vi er glade for å erfare at det er relativt lettvint å reise på tur sjølv om vi har ei lita ei!

Eit nytt turliv!

Etter at det kom ei lita ei i hus i byrjinga av juli, har det for alvor gått opp for oss at turlivet får ein ny dimensjon i tida framover. Men sjølv om turane blir annleis, er vi glade for å sjå at vi fortsatt kan reise på tur. Det gjeld å finne turar der ein kan trille vogn, samtidig som det fint går an å ta avstikkarar med bæresjal som vi bruker. Der kosar vesla seg inni.

Det er ferietid, og vi har vore ein del på hytta ved Lemonsjøen. Ein finværsdag gjekk turen innover Veodalen. I Veodalen er det utsikt til høge fjell, og det gjer godt å sjå dei sjølv om i hvertfall ikkje eg kjem til å kunne reise på "ordentleg" tur denne sommaren.

Fiskestong var med. Det vart ingen fangst i Veo, som var grå av brevatn. I ein bekk ved den eine Rindtjønna derimot var det ein som beit på kroken. Så medan Øyvind prøvde fiskelykka, fekk vesla mat og etterpå sovna både ho og eg og hundane i lyngen. 

Så lengje vesla får mat akkurat når ho vil, så trivst ho ute, så å vera i friluft heile dagen var uproblematisk. Det er vi glade for! :) Og hundane treivst som vanleg på tur.

Sommar i Rendalen

Turar er for tida avgrensa til stort sett mindre rusleturar ikkje langt frå heimen. Men litt blir det da! Her om kvelden, eit par dagar før veslejenta skulle sjå dagens ljos, var vi ved Mistra. Ei fin fiskeelv, som skjærer seg ned gjennom bratte juv og går ut i Rena ved Åkrestrømmen. Da vart det ein kveldstur i ulendt terreng oppover langs elva. Hundane storkosa seg, det er utfordrande og artig å ta seg fram i steinur og vanskeleg terreng. Ikkje minst er det bra for Solan å få trena opp koordinasjonen og framkomstevna si. Kodak har jo vore med i slik terreng frå han var liten, medan Solan har langt mindre erfaring. Men han er flink, og berre han veks litt til og byrjar å få med seg både hovud og kropp på det han gjer, så blir det nok bra! Men sjølvsagt: Kamera var ikkje med i går kveld. Det burde det vore, for det var ein fin tur!

Det vart ingen fisk i denne vesla tjønna, med smågjedda var observert, og turen denne junidagen var triveleg. Slike idyllar finn vi ikkje langt frå døra!

Solan plumpa i eit gjørmehol. Ei litt traumatisk oppleving, og det var bra at matfar var i nærleiken, for å kave seg opp frå holet ville nok ikkje gått for eigen maskin. Etter ei lita pause, var Solan i full vigør att, og dusjen var grei å ha når vi kom heim.

Kodak på St. Hans-feiring ved Rena. Ingen fisk denne gongen, men i ettertid har Øyvind fått tre fine, den eine ekstra fin, og god som middag.

Solan nyt å fortsatt kunne springe fritt innimellom. Eldstemann Kodak har ikkje lenger den same friheita sommarstid, men får fortsatt springe noko i haust- og vinterfjellet. Det er sunt og godt å bevege seg fritt innimellom. Korleis det blir med Solan når han blir stor, er vi usikre på, innkallinga på han er langt vanskelegare enn med Kodak. Her var det godt å lange ut!

Skogsturar i Rendalen

Det er endeleg vår, og vi har hatt mange fine småturar i nærleiken av der vi bur i Rendalen. Det er ikkje lange turane som skal til for at vi kosar oss, og turar i vårskogen er ypperleg også for hundane. Solan spring fortsatt laus og er flink til å kome på innkalling, så får vi sjå kor lengje det held. Kodak trekkjer i sele og ber kløv, og dei storkosar seg. Her er nokre bilde frå eftas- og kveldsturar rundt om i Haugsetlia våren 2010.

Skog er det nok av i Rendalen, og langs bekkefara er det ei fin blanding av tørr furuskog og fuktig granskog. Det er alltid noko å sjå på, og elgtrakk er det alle stader.

Spesielt Solan tykkjer det er spennande med vatn, og det blir artig å sjå om han legg på svøm i sommar. Kodak er absolutt ikkje dit hen kome enda, men vassar gjerne.

I helga fann vi ein liten idyll borti lia her. Her var det eit yrande liv med ender, og hundane vassa og sprang rundt i sivet.

Vedhenting (alle mann er med)...

... og det var lett å fyre bål. Hundane følgjer med endene i bakgrunnen.

Så vart det sein kveld, og Solan er liten enda og sovna fyrst på jervenduken med godlukt av ostesmørbrød i nasen, og seinare krølla han seg saman på reinsskinnet. Kodak graver seg "boso" nedi lyngen og kosar seg der frå klokka er omtrent ti om kvelden, og er generelt glad i å leggje seg nokså tidleg. Og ved halv elleve-tida rusla vi heim etter ein god laurdagskveld ute, med kaffe frå svartkjelen, te på termos, smågodt, ostesmørbrød og fuglebok og bållukt i hår og klede.