Knutshø i Vågå, mars 2010

Endeleg langhelg att! Det er litt slik at når vi fyrst skal på tur, så er det mykje å velgja i og valet vanskeleg. Men vi enda opp med å reise vestover torsdag, overnatta heime i Vågå til fredag. Fredag reiste vi bortover fjellet mot Gjende og Knutshøe. Nede i bygda snør det og er grått. Men når vi kjem oppover fjellvegen stiller det seg annleis - vi har kome over skylaget og været kunne ikkje vore betre!
Valdresflya er vinterstengt, og bilen blir parkert ved bommen. Ein snartur bortom Maurvangen skaffar oss dopapir, ein rull innpakka i brødpose for fem kroner, og alt er i orden for å kome seg av garde.

Kodak set i gang med pulktrekking med liv og lyst, og er utruleg glad for å få koma på tur. Pulken er tungt lasta, men Kodak berre kosar seg. Vi følgjer vegen oppover til Vargebakkane, og der tek vi av mot foten av Knutshøe. Det er fint føre innover, og sola skin frå klår himmel. På sørsida av Knutshøe går vi mot bjørkeskogen i fjellsida. Snøen er djup, og det er vanskeleg å trekkje pulk for den firføtte når han nesten blir borte i snøen, det blir meir svømming enn trekking. Øyvind og Kodak strever seg oppover eit stykke, før det blir såpass bratt at Kodak ikkje har sjans til å få med seg pulken lenger. Han blir løyst frå draget, og turen vidare oppover får han gå laus. Det er tydeleg strevsomt nok det. Pulken blir trekt opp ved eigen hjelp, og med all snøen er det faktisk ei utfordring å kome seg oppover. Vi går rett til botten.

Etter ei god stund er vi oppe på ryggen. Øyvind er sveitt, Kodak er sliten etter kavinga, eg er gravid i femte månad, sola skin og går etterkvart ned bak Høgdebrotet, og vi fortsett eit stykke til. Etter ei stund finn vi ut at teltet skal opp, og vi finn ein fin leirplass. I mangel på stein går ein liten pyntevarde dukken og steinen blir brukt til å få teltet til å stå, saman med ski, stavar og stein, og ei isøks vi har med er også praktisk. Teltet står, så lengje det ikkje blir stri vind. Det ser ut til at vi har barrikadert oss og sett opp nødbluss rundt teltet, men ein må jo berre bruke det ein har tilgang på for å få ståande tak over hovudet!

Vi har til og med frakta med oss reinskinn i pulken, det er ingenting som å ha eit godt reinskinn oppå liggeunderlaga på vintertur! Med Kodak i vant positur i fotenden blir det middag og smågodt.

Laurdag morgon skin sola inn i teltet. Kodak vaknar plutseleg og styrtar fram i teltet og krabbar inntil meg. Han skjelv på innpust og stikk hovudet ned i soveposen og inntil meg. Dette er slettes ikkje daglegdags, men vi reknar med at han rett og slett frys. Han har vore gjennom ei solid periode med røyting, og natta har vore kald. Vi er ute ein tur ved halv sju-sju-tida, og han blir ikkje med inn i teltet att, han får trakke ute som han vil. Når vi står opp eit par-tre timar seinare, ser vi mykje pels liggje att oppå ein stor stein - han har teke morgonstunda i sola,  steinen verkar som borrelås på ulla, og han er superglad når vi står opp og i fin form.

Med gårdagen friskt i minne sender Kodak eit tydeleg skeptisk blikk på selen og ikkje minst den ferdigpakka pulken i det vi skal gå vidare bortover Knutshøe. Men han slepp å trekkje enda, vi tek berre sikte på toppen og nedatt. Leiren er pakka og får stå og vente ei stund til vi er attende. Det går oppover og nedover i snø og over stein, og sjølv om sola skin, blir det kaldt når vinden tek til å blåse nokså stritt. Det blir etterkvart ein utruleg fin utsikt vestover i Jotunheimen, men det reiser seg ein vegg av eit anna værdrag lengst vest.

Noko snø opp bratta mot toppen er det, men det går greitt. På toppen blir det kakuskive og sjokolade i stri blåst, og så ser vi ein blå luftballong som stig oppover over Besseggen. Det var litt rart, og litt artig å sjå ein blå ballong i fjellheimen.

Til tross for vinden står ski og anna utstyr faktisk nokonlunde der dei sto da vi gjekk. Ei lita stund med Gjende-kjeks før vi vender nasen nedover att - i det eg lettar på rumpa fyk liggeunderlaget til Øyvind avstad. Med Kodak og Øyvind spurtande etter til ingen nytte seglar underlaget avstad og over kanten, og blir borte. Det har vore med i mange år og har absolutt affeksjonsverdi, så dersom nokon ein dag finn att eit tjukt grått underlag i Leirungsdalen så er det nok Øyvind sitt og han blir glad for å få det attende!

Vinterturar til Søvollen, Græslihytta og Neklia

Det er midten av februar. Endeleg ser vi meir av sola! Det er godt å kunne reise på arbeid i dagsljos og kome heim medan det enda er ljost ute. Det har vorte fleire hytteturar og fine småturar i vinter.

Femundløpet 2010Fyrste helga i februar er det Femundløpet. Sjekkpunkt Søvollen her i Rendalen er sjekkpunktet med mest villmarkspreg. Frå fredag morgon kjem hundespanna køyrande inn frå sjekkpunkt Drevsjø. Nokon reiser rett gjennom, medan andre kviler før turen går vidare til Tynset. Femundløpet består av to klasser: 600 km og 400 km. Båe er innom sjekkpunktet på Søvollen. Dette betyr at det er jamn trafikk nesten heile døgnet frå fredag morgon til natt til sundag.

Vi er friviljuge denne helga, og er tidtakarar, halmlastarar, springarar og ellers det det er behov for. Spanna må springast på plass dersom dei skal kvile. Det skal sjekkast kor mange hundar som er med inn på kvart spann, og kvar køyrar får ein halmbunt til hundane. Vel parkert er det hundane som blir teke omsyn til aller fyrst. Halmen blir fordelt, mat klargjort, og ofte blir dei pakka ned i dekken og pledd medan dei kviler. Alle blir veterinærsjekka. Stort sett er det alaska hasky-spann, men det finst også siberian husky, samojedar, alaskan malamute og grønlandshundar som deltek. Dei tre siste er ikkje av dei som ligg fyrst i løpet, men det er artig å få malamute-spann med smilande hundar inn på sjekkpunktet!

Det er berre å pakke seg ned i varme kled og trakke rundt som best ein kan for å halde varmen, og innimellom er det høve til å inn på setra for å få seg noko god mat og drikke, og varme i kroppen. Det er triveleg å vera friviljug på Søvollen under Femundløpet, og neste år er det VM!

Græslihytta, 16.-17. januar

Vi har lyst på hyttetur denne helga. Turen kan gå kvar som helst, eigentleg, men vi endar opp i Tydal, av alle plassar. Der har Trondheim Turistforening ei hytte som vi siktar oss inn, Græslihytta. Laurdan formiddag køyrer vi frå Røros og Brekken mot Stuggudalen og vidare mot Tydal. Det er stri vind og lågt skydekke. Frå parkeringa er det nokre få kilometer i oppoverbakke før vi kjem fram til hytta. Mislykka smøring av ski, men ellers går turen oppover greit.

Græslihytta består av to hytter. Ei stor, for stor for to, og ei lita, akkurat passe for to og ein hund. Det er kjapt å fyre opp, så blir det gode pannekaker til middag, lesing av gamle Fjell og Vidde'r og Tydalske årbøker. Vi les om Armfeldt sin dødsmarsj for tre hundre år sidan, etter ein retrett da svenskekongen Karl XII døde og hæren likevel ikkje kom til å innta Trondheim og Trøndelag. På veg attende til Sverige i streng vinterkulde, raserte svenskane Tydal i si jakt etter mat og ved. Fleire tusen svenske soldatar omkom på veg attende austover.

Kvelden blir med andre ord teke innandørs. Det er buvær, og den strie vinden riv i tak og veggar. Veldig triveleg og avslappande kveld, natt og morgon, og vi meiner vi kan kunsten å kose oss nesten glugg i hjel.

Sundag er morgonen lang. Etter graut til frukost pakkar vi oss ut og tek turen innover fjellet. Til tider er vinden så sterk at vi må passe på å halde balansen når vinden tek tak, men innimellom slaga er sola fin. Det vart ein rundtur mot Græslivola. Noko lenger inn ligg Skarvan og Roltdalen nasjonalpark, men så langt inn gjekk ikkje denne turen. Det får bli ein annan tur!

Neklia, 31. januar

Denne sundagen blir det fin trimtur (!) til Neklia. Unsetbrenna her i Rendalen er utgangspunktet, og vi følgjer veg oppover langs Neka bratt oppover. Mykje snø, og isklatreutstyr på sekken. Neka er det høgaste fossefallet i Hedmark, men det syner seg snart at forholda for isklatring kanskje ikkje var heilt på plass i dag. Så vi fortset oppover i snøtung skog og fin vintersol. Kodak spurtar rundt og har ein storveis tur.

Setrene i Neklia ligg fint til. Litt hytter også innimellom, og vi undrar oss på kvifor i all verda folk skal ha opp flaggstang og vimpel så langt frå folk. Det er nokså kaldt, og det rimar i håret. Ein triveleg tur ein triveleg sundag, ein treng ikkje reise så langt for å kose seg!

Lemonsjøen, 12.-14. februar

Eg har gleda meg lengje til hyttehelg på Lemonsjøen. Fredag kveld reiser eg og Kodak oppå hytta for å fyre, før Øyvind kjem etter på direkten frå Rendalen seinare. Rundt ti kalde grader, og det tek litt tid å fyre opp i veslehytta. Men samme det - klede har vi jo nok av, og ei fin helg framfor oss!

Laurdag blir det vasshol i isen, mating av småfuglar og skitur til Veslevassfjellet. Det er sol og vind, og godt å vera ute. Området rundt Veslevassfjellet og Bufårholet er fint, svaberg og litt småkupert, trakk etter rype og hare, og fjellbjørk og små dalar. Glittertind og Nautgardstind ligg der med skyhattar på. Føret er leitt for Kodak, med vekslande skare og djupsnø og umogleg å berekne kva som skjer ved neste steg. Med så mykje snø er turen tung, men trimmen og også tilsvarande stor, og det er også turgleda hans! Det er med stort engasjement han "bestig" toppen av Veslevassfjellet.

Vi har fin utsikt til Jotunheimen og Rondane, mot Skaihøe og Jetta, og ellers vidt til alle kantar. Over Lemonsjø-isen går det sti etter tamreinflokken som har traska over isen mot Gråhøe og heimfjella.

Turen ned att går i skogen og lassevis med snø ned fjellsida mot vatnet. Kjempefint, og så er det berre over isen før vi er på hytta att. Kodak ruslar rundt som han vil på hytta. Det er mykje å lukte på, og godt å styre seg sjølv utan å måtte stå i line eller hundegard. Og det beste av alt er nok at han får vera med oss heile dagen.

Sundag er det påskevær, eg meiner å sjå at det har kome litt fregner, det dryp i allefall litt frå hyttetaket, så våren er i emning dersom ein legg godviljen til! Om nokre veker så er påska her, og det er bra å tenkje på.

Novembertur til Gutulia

Midten av november. Skodda ligg lågt, det er blaute dagar og kalde dagar om k varandre, lite snø, men både slaps og holke. Det er vel berre slik november er. Og november-været freistar ikkje akkurat å lokke oss ut på tur. Men: Etter tre helger med brannvakt og dermed utan tur var vi veldig klare for å ut i friluft att. Med relativt god samvittigheit tok vi derfor ut avspasering fredag. Fram med primus, telt, soveposer, reinsskinn, fyrstikker, ski og pulk. Turen sist helg var planlagt til Gutulia, den vesle nasjonalparken sør for Femundsmarka, inn mot svenskegrensa.

Medan vi køyrer austover lurar vi på om det er skiføre i det heile tatt, men da vi parkerar bilen, så ser det neimen ikkje så aller verst ut likevel. Lunsj i bilen, pakke pulken på Kodak og sekker på våre eigne rygger, og så trakkar vi avgarde. Fyrst innover ein liten veg i retning Gutulisjøen. Elgjegarar har køyrd før oss med firhjulstrekkarane sine. Der vegen sluttar går vi ned til vatnet. Det er kaldt og fint, og i staden for å baske oss mellom steinar og stubbar og nedfalls trestammer i skogen, følgjer vi isen som ligg tjukk langs land. Kodak er som Bambi på isen før han finn ut at innved land er det betre feste. Han kosar seg med å trekkje både pulken og Øyvind. Det er fint lys. Skogen er kvit. Og etter ei stund finn vi jervespor i isen. Det har vore stor aktivitet, men vi kan ikkje sjå om det har vore ein eller fleire. Kodak tykkjer det luktar spennande, og vi tykkjer det er artig å sjå.

Gutuliasetrene består av tre setrer i austenden av Gutulisjøen. Her er ei open fin gammal bu, men etter å ha slått av ein prat med ein elgjeger som ikkje har fått elg, tross mykje spor, fortset vi innover skogen. Jegaren kunne også fortelja at hundane hadde skremt opp ein bjørn tidlegare på dagen. Spennande å tenkje på at kanskje ruslar det ein november-lei bjørn rundt i skogane rundt oss. Mest sannsynleg får vi ikkje sjå han, men det hadde vore artig og sett spora. Så får vi berre håpe at han kjem seg i hi før vinteren trår til for alvor.

Vi går ikkje langt før vi slår leir, men det er mørkt. Opp med telt og fram med reinskinna, og så er det ut på vedhenting. God tyrived, eller feitved som vi seier heime i Vågå, er lett å fyre opp. I sin iver etter å kome inn i teltet har imidlertid Kodak teke ein real jafs av teltduken for å kome seg inn i forteltet, og ligg på sin vante plass, tilsynelatande fornøygd, men vi anar at han skjøner at noko "har skjedd", da vi kjem attende etter vedhenting. Vel. Det er bra vi ikkje er på høgfjellet. Så får vi kanskje sjå oss om etter nytt telt etterkvart. Vi kosar oss uansett med stort bål, middag og bøker ut over kvelden. Livet er slettes ikkje verst.

Da vi vaknar laurdag morgon ser vi at det har det snødd heile natta. Morgonen blir tilbrakt i teltet med havregraut og ein halv pose m til frukost. Ypperleg start på dagen! Så blir det litt bålfyring, ein prat med ein jegar som ruslar forbi på sin siste jaktdag denne hausten, før vi pakkar og fortset austover. Gjennom snøtung skog og med fint skiføre. Lunsjen tek vi ved riksrøys 140, men utpå dagen byrjar det å bli vått og kaldt. Med så mykje snø og is på trea i skogen blir det fort blautt når det kjem noko mildvær. Etter besøket på svenskegrensa fortsett vi i djup snø nord og litt vestover, over myrene, til vi etterkvart finn ein lugum teltplass. Så er det bål, men denne kvelden er det vind frå søraust, og vi kryp etterkvart inn i teltet. Nederst i ein sekk finn vi ein pose smågodt, og kvelden er fullkomen. Ein skal kose seg på tur!

Sundag er tung, grå og blaut. Nokor lang morgonstund blir det ikkje, og vi beveger oss vidare nordover og etterkvart mot vest på kompasskurs. Været gjer at det er umogleg å orientere seg utan den hendige dingsen. Øyvind orienterer nærmast perfekt, og vi treff på både Stormikkeltjønna og bua som ligg eit stykke lenger vest. Om ettermiddagen er vi attende ved bilen, fornøygde med å ha vore på novembertur i Gutulia. Å tusle rundt i gammal skog og kose seg i telt og med bål var nettopp det vi var ute etter denne helga. Vi er dermed tre fornøygde nordistu'ingar som set nasen heim!

Årets fyrste skitur - Galdhøpiggen

Vi driv pakkar oss til ei helg på hytta på Lemonsjøen når Øyvind på tur ned frå loftet (for å hente turutstyr med eit snev av vinterpreg!) legg fram sin ide om å ta årets fyrste skitur. Helgas turmål er Galdhøpiggen. Det er den 9. oktober, og vinteren har så vidt teke sitt fyrste grep på fjellheimen.

Ei god natts søvn, som alltid i den supergode senga i vesl'hytta på Lemonsjøen, blir avbrote av mobiltelefonvekking. Så er det, etter det som føles som eit nokså kort sommarhalvår, på 'n igjen med vinterklede. Stillongs, huve, votter, skistøvler, og ikkje minst - endeleg fram att med dunjakka! Den gode varme dunjakka! Det er noko spesielt med hausten når ein endeleg kan plukke fram att gode varme klede.

Etter ein god frukost og nistesmøring reiser vi i veg. Ein svingom innom i Vågå for å hente skia, og så nordover (himmelretningane i Gudbrandsdalen er ei eige historie), forbi Lom, gjennom Bøverdalen og så oppover mot Juvasshytta. Mykje folk i sommarskisenteret, men ingen andre enn oss trakkar i veg mot Galdhøpiggen.

Skiføret er vel så som så. Somme stader ligg det ein del snø, men stort sett er det like mykje stein som kvitt pudder, og det er berre å snirkle seg fram gjennom steinura og ikkje tenkje for mykje på ripene under skia som sikkert blir resultatet av steingåinga. Sola skin frå ein himmel dekka av eit tynt skylag.

På kanten av Styggebreen blir det kjeks og vatn og lettare i klesvegen - temperaturen føles slettes ikkje verst. Fordi vi ikkje veit korleis breen er har vi med oss seler og tau, ei grei sikring for sikkerheits skuld. Eit spor kanskje frå dagen før går oppover breen. Turen oppover går greitt, det er ikkje lange turen før vi er ved foten av piggen. Vindtett jakke må på att når det bles opp, men været held seg bra. Snøføyka står rundt foten av piggen.

Ved den fyrste varden ved foten set vi att skia og tek beina fatt oppover. Ein fin tur oppover steinura, og utsikta er heilt upåklageleg. Kodak får springe laus oppover mot toppen, og let ikkje sjansa til å nytte seg av friheita gå frå seg. Å få rase rundt i snøen er livet, og det lyser glede av han når han får lange ut slik. Fyrst opp til hytta blir han også, og markerer godt rundt "funnet" sitt.

Dugurd ved hytta på piggen - heilt aleine vi tre. Det er artig å tenkje på at i dag er vi dei tre som var høgast av alle i Noreg! Vi ser heilt til horisonten i alle retningar, og ikkje eit anna menneske er å sjå. Turen ned att går lett og raskt. Dunjakka er god å ha i den kalde vinden, og det er godt å kjenne at kulda riv litt i andletet att. Vi sklir fint nedover breen, og et geleklumpar dekka med sjokolade før vi fortset vidare nedover den siste stubben. Bakken er i ferd med å bli preparert for sundagen. Att på parkeringa står berre ein bil, og vi ser ut til å vera dei siste som reiser nedover att.

Vi er fornøygde med å ta turen hit opp i "einsemd", det er tydeleg at ein oktoberdag ikkje er den tida på året dei fleste vurderer som rett tidspunkt for Galdhøpigg-tur, det har vel noko med moglegheita for føring å gjera også. Men vi hadde ein flott dag på tur, og dagen etter er det tungt vær - vi trefte den rette dagen!

Vågakallen

Det er ein grå morgon i Henningsvær når vi køyrer avstad denne formiddagen. Vi parkerar bilen ved Djupfjorden, og følgjer stigen innover. Det er kvasse tindar og bratte fjellveggar på båe sider innover dalen, og etterkvart blir det masse blåbær. Blåbær smakar aldri så godt som når ein et ho rett frå lyngen på tur! Og så må ein berre satse på at turfølgjet seier frå når ein er så blå i andletet at ein bør ta seg ein vask eller stoppe inntaket - eller konsenterere seg meir om å halde bæra rett i munnen.

Vi svingar inn på ein stig som går til høgra opp bratta, og turen går i bjørkeskog og stein oppover lia. Eit stykke opp i lia får eg sjå at Kodak værar noko - og på andre sida av dalen vi følgjer oppover står ei elgku med kalv, heilt stille og stirrer over til oss. Den kan ikkje vera nokon spøk å vera langbeint elg i dette terrenget! Dei står lengje og ser på oss, og vandrar etterkvart vidare. Godt beite har dei her, og vi reknar med at dei er nokså åleine om det også.

Vi skal opp på bandet mellom Festvågtinden og Vågakallen, og turen vidare går gjennom ei bratt renne. Noko klyving må til, og Kodak er langt tøffare enn meg. Somme gonger lurer vi på korleis han kjem seg opp, han er ein mesterhund i å kome seg både opp og ned i bratt lende.

Skodda heng tung over toppane, og vi veit ikkje om det blir topptur på oss. Vi satsar på at skodda vil lette etterkvart, så vi fortsett å gå. Frå oppe på bandet går det lett vidare bortover lia på andre sida, før vi tek til venstre til ei lang renne der stigen går i sand og grus oppover. Når vi kjem lenger opp lettar skodda, og vi bestemmer oss for å ta turen til toppen. Kodak får stå att, vi finn ein fin plass til han og han får eit bein, og medan vi sikrar oss over eit noko utsett parti på vegen vidare, står han eksemplarisk att.

Turen vidare mot toppen går fint. Noko klyving, og etter ei stund står vi på toppen av Vågakallen i høgt skydekke og ei fantastisk utsikt. Vi er åleine på toppen denne dagen, og det er artig å koma til topps!

Turen nedatt går nokså raskt. Etterkvart ser vi ein svart og kvit dott som står langt der nede, utan å klage noko som helst. Matmor er stolt over Kodak'en, og vi hadde sikkert fått han med til toppen også dersom vi hadde prøvd. Nede att frå toppen er det som om skodda igjen tettar att det øvre sjiktet av fjellheimen rundt oss, med andre ord: Vi trefte akkurat den vesle delen av dagen da skodda letna.

Vi drøymer om pizza på klatrekafeen medan vi trakkar oss nedover att. Da vi er attende ved bilen er klokka over ti om kvelden, og håpet om pizza går dukken i det dama bak disken seier at det er berre fiske- eller gulasjsuppe på menyen så seint på kveld. Ein halvtime for seint ute til pizza, men fiskesuppa er kjempegod og set ein bra sluttstrek for ein finfin turdag. Og ikkje minst - vi får ta med Kodak'en på rommet på klatrekafeen, kjempebra!

Tverråtindane

Etter ei helg i Smørstabbtindane tidlegare i sommar var vi svoltne på og opp i Heimen att. Målet med turen var ikkje nøye, men med Morten og Julia Helgesen si bok om 2000meter-toppar i ei armlengdes avstand var vegen til inspirasjon stutt og vi bladde litt fram og attende, såg på bilete og kosa oss. Svellnosbreen såg særs lokkande ut, krinsa av Galdhøpiggen og Tverråtindane og med Svellnosbreahesten midt i. Vi ville opp der og Kodak, malamuten vår var sjølvskriven turkamerat. Vi visste godt at Tverråtindane kunne vera noko bratt for vår firføtte ven, men han var klar for tur og lot seg ikkje skremme av verken stegjern, isøkser eller tau på sekkane.

Fredag ettermiddag køyrde vi vestover, bunkra sjoko og gjendekjeks i Otta og kvelden var enda ung da vi parkerte ved Spiterstulen. Vi styrte støvlane innover råka mot Eventyrisen og gjekk eit godt stykke opp i lia før vi tok oss ut ein høveleg teltplass for natta. Været var strålande, det var tilnærma fritt for mygg og anna uro og vi satt ute og såg kveldssola sleike toppane på Hellstuguryggen før vi kraup inn i posen godt nøgde med eit godt utgangspunkt for morgondagen.

Som gode sommardagar flest, vart temperaturen inne i teltet raskt i høgaste laget. Svettetoktane i soveposen kunne minne om ei natt i same teltet, litt lengre aust for nokre månader sia. Godværet var lik ens, om enn ei heit anna verd. Smådalen i desember... da låg vi òg og rulla i soveposen for å halde normal kroppsvarme. Vi satte kursen mot Midtre Tverråtind og kryssa elva frå breen på gamalmåten frå stein til stein, det gjekk så vidt. Oppetter moreneryggen gjekk høgdemetrane raskt unna og vi haldt fram opp snøbakkane mot toppryggen vår. Det skulle vera enkelt å kome innpå derifrå og det var greit føre i god og fast sommarsnø. Oppå ryggen var utsikta fabelaktig og vi kunne sjå dei fyrste hordane med folk nærme seg Galdhøpiggen. Vi unna oss ein lengre rast med kake påsmurd reke- og krepsesalat og vårlauk.

Vidare frametter ryggen var fjellet oppsprukken i grov ur, det var best å gå nær kanten mot stupa ned i Svellnosbreen. Der var og ei enorm snøfonn som hadde bygd seg opp gjennom vinterstormane. Vi passerte toppunktet heilt aust på Tverråryggen og gjekk den siste mota opp til midtre Tverråtinden (2302 m.o.h.) Tankane spann no omkring vegen vidare då terrenget hadde bratna til for alvor og vi visste at det kunne verte naudsynt å bruke tauet for å rapellere ein 15 meter høg hammer som sperra vegen vidare.

Utan å heilt begripe kva han hadde gjedd seg utpå fulgte Kodak nedetter råka mot det mykje brukte rapellfestet. Med tung sekk på ryggen og ein hund som gjerne kunne ynskt litt hjelp med situasjonen tok vi like godt rapellen i lag båe to. Vi rigga oss til med forlengar på bremsen og med begge to innbundne. Ein av oss måtte likevel opp att for å hjelpe Kodak utfor. Vel nede rigga vi om tauet slik at den eine enden var fast i en standplass nede på ryggen, det skulle gje oss moglegheita til en kort klatretur på klemknutar opp same vegen som vi kom ned.

Klatringa var ikkje vanskeleg, men det vart god bruk for tiblocken med ei lang slynge i for å trø litt høgare for å gjere svingen opp på øvste hylla. Kodak hadde nok allereie fatta kva dette oppstyret skulle bety, og var ikkje velviljug med på å verte festa med alskens karabinkrokar og ekstra stramme band men med låge godlynte ord frå medhjelparen gjekk det på eit vis og vi svinga oss utover kanten. Kodak hadde nok et augeblikks total eros montanus terrere "der", og vaks mykje på berre 15 meter. Han vart frigjort frå tvangstrøya og krak innte mor si og kika med undring oppetter floga han nettopp hadde reist forbi.

Vi fekk rydda saman utstyret og haldt fram vidare neste rygg opp til Store Tverråtind. Stadvis var det lett klyving i stor steinur og stutte opptak, heile tida nære stupa mot nord. Oppå Store Tverråtinden (2309m.o.h.) kunne vi sjå at snøfonnene heilt på kanten av vestre toppunktet hadde lagt seg slik at den gjorde ei fin og flat hylle, vi tenkte med ein gong det same: Det var teltplassen for natta! Klokka nærma seg 9 på kvelden og det kunne vel verte fint å ete middag medan sola gjekk ned bak Skardstind? Jo, slik vart det. Vi sett opp leirplassen vår på aksla til sjølvaste Tverråjotunen og der skulle vi, med hans signing, få kvile støle kroppar.

Neste dag var skodda trekt ned over toppar og tindar og, sikta var framleis god. Men veret skulle etter metrologane halde seg bra, så vi fekk stole på dem og vårt eiga høve til å ta oss ned att i dårligare ver. Frampå dagen tok vi ned leiren og batt oss inn i tauet. Vi hadde allereie vore oppom toppen av vestre, mest for å fotografere ein gudegjeve telplass, men og for å loggføre eit nytt toppunkt over 2000 m. Nedetter breen bar snøen og snart var vi innom eit toppunkt til, og vidare til Svellnosbreahesten. Den fyrste var namnlaus og andåtil vardelaus og vi kunne ikkje være ringare enn å bygge opp att varden som heil sikkert har stått der ein gong. Vi passerte ei ansamling smeltevatn som etter varme sommardager hadde samla seg til eit heilt lite vatn like vest for hesten. Vi fekk drukkje oss utyste og fylte vatn på flaskane våre. På Svellnosbreahesten som for øvrig er omgitt av bre på alle kantar var det godt høve til å studere ruta ned breen. Vi ville følgje breen på sørsida og innte veggen som vi dagen før hadde spasert oppå, og den såg ufarleg ut med tjukt snødekke heile vegen.

Den lette turen ned breen, hadde ei lengde som vi førre dagen hadde brukt 12 timar på, vart gjort unna på eit par timar. Vi var huga på å innom på hytta attmed Lemonsjøen før vi måtte attende til måndag og arbeid, og difor langa vi på nedetter lia, denne gongen med turre sko over klopper på hovudråka.

Padletur i Sølna

Dersom ein ikkje er kjent i området er kanskje ikkje Rendalen det ein fyrst tenkjer på når ein skal finne helgas turmål - men Sør-Norge si største kommune (i areal) er vel verdt ein helgetur! Er ein på utkikk etter tilnærma urøyrt natur og område med lite tilrettelagt friluftsliv, så er sjansene store for at ein kan få seg ei helg med fine naturopplevingar.

Så vi bestemte oss for ei Rendals-helg i midten av juni. Når ein bur i Rendalen finn ein seg alltids eit turmål dersom ein ei helg ikkje har lyst til å køyre så altfor langt. Vi køyrde til grenda Unset der vi fekk leige kano på Romenstad Hytter og Gardsferie. Turen gjennom kulturlandskapet i Unset gjev ein fin start på turen, som fortsette opp fjellvegen austover i retning dei mange setergrendene i Sølendalen. Vi køyrde to bilar, og køyrde fyrst sørover til Sølenkroken, parkerte ein bil der, og køyrde attende med bil og kano til brua over Sølna ved Storlegda.

Turfølgjet vårt, Kodak, hadde ikkje vore i kano før, så vi drog kanoen nedover elva eit stykke til vi fann eit rolegare parti. Etter nokre hundre meter, og som eit resultat av ei lang tankerekke basert på fantasifulle funderingar om korvidt ein kan få rabies dersom ein blir bitt av ein bever, og om kor fort ein i tilfelle bitt da kunne kome seg i bilen og ned til bygda (det er utruleg kva tankane flyg i friluft!), kom eg plutseleg på at bilnøklane til bilen ved Sølenkroken låg i bilen vi nettopp hadde forlatt. Det hadde vorte ein lang tur nordover att for å hente nøklar. Tankerekka sprang vel ut av dei mange spora etter bever som ein finn langs heile vassdraget. Ein springetur eit stykke attende til bilen, bilnøklane vel forvart i lomma, og vi pakka oss ut i kanoen. Det synte seg fort at bekymringane om Kodak kom til å roe seg i kanoen var grunnlause. Kanotur var heilt tydeleg eit bra alternativ til å gå sjølv, med nye lukter og rare ting å sjå på rundt kvar sving.




Det var spådd tungt vær heile helga. Det småregna og var tungt og grått heile fredagskvelden. Sølna buktar seg gjennom landskapet, stort sett i rolege former, innimellom nokre mindre stryk som i det store og heile er uproblematiske å passere. Fiskestonga var ute fleire stader i elva, og gjedda var også på kroken ein rask tur, men vi fekk ho aldri så langt som opp i kanoen, sjølv om ho plaska rundt inni sivet og heilt tydeleg var til stades. Fiskelykka derimot var vel ikkje riktig til stades.




Kvelden var ikkje heilt ung da vi fann ein fin furumo og slo opp telt og presenning for natta. Det vart bålkos og middag og til slutt ei god natts søvn. Ein søv aldri så godt som på ein god teltplass! Laurdagen kom utan regn. Utpå formiddagen rydda vi leir og turen gjekk vidare sørover Sølna. I eit tjern ved grensa til Lille Sølensjø naturreservat beit ein abbor faktisk på kroken, og i motsetnad til gjedda fekk vi den opp i kanoen. Men den var i grunn svinnande liten, og beinete også, så gleda over fangsten var ikkje langvarig.



Turen gjekk over Lille Sølensjø, og vi tok kvelden i ei ope bu på austsida av Sølna, litt nedanfor der ho renn ut av sjøen. Eit par briskar, eit bord og ein vedomn midt i rommet - eit triveleg alternativ til telt! Det er fint å ha moglegheita til å bruke opne buer, og denne var nok ikkje av dei mest brukte - i hvertfall ikkje dersom ein skulle rekne etter hytteboka. Så ligg ho da også relativt utilgjengeleg til, og er nok like lett å nå frå Sømådalen i nabokommunen i aust, Engerdal, som frå Rendalssida.




Sundag var det ein kort tur ned til Sølenkroken. Bilen ved Storlegda vart henta, kanoen kunne fraktast berre på denne bilen, og dermed vart det noko ekstra køyring - vi måtte farte noko fram og attende for å få med ned att bilar og kano. Etter ein del køyring att og fram, gjekk turen attende ned i Rendalen.




Turen, slik vi la den opp, krev litt logistikk, og er ein veldig fin padletur i eit område som ikkje er nedrent av tilreisande. Rendalen fortener absolutt fleire besøk av turglade folk!